Onlangs werd ik telefonisch geïnterviewd voor de rubriek 'Werk' op Nu.nl Ik vertel bijvoorbeeld over mijn eerste uitvaart: "Ik voelde precies aan welke momenten ik vast moest leggen: de troostende handen op schouders, het dragen van de kist over de begraafplaats. Na afloop kreeg ik veel complimenten voor de foto's. Iedereen wilde een boek hebben voor thuis." En vandaag verscheen het artikel online.
Made with love Tegenwoordig worden overal foto’s van gemaakt. Je maakt een selfie in het stemhokje, je pasgeboren baby krijgt al een echte fotoshoot. Zelfs tijdens de geboorte worden foto’s en video’s gemaakt. Dat zijn intieme en kwetsbare momenten. Het lijkt mij dan ook niet meer dan logisch dat er bij het laatste afscheid van een dierbare ook foto’s gemaakt worden. Je herinnert je lang niet alles, je kunt niet overal tegelijk zijn én deze dag kun je nooit meer over
Stel je je de volgende situatie eens voor. Je partner is plots overleden. Je hebt kleine kinderen. Je hebt geen idee hoe je dit allemaal moet gaan overleven, hoe je de dag van het afscheid en de uitvaart door moet komen. Je komt in een soort overlevingsmodus waarin je beschermd wordt voor te veel prikkels van buitenaf. Achteraf weet je niet eens meer de helft van wat er om je heen gebeurt. Dan ben je waarschijnlijk heel blij als je een
"Met afscheid begint herinneren." En ik denk, nee ik weet, dat foto's van het afscheid daarbij helpen. Je kunt je later meer herinneren en dat biedt troost. Bovendien heb je nog foto's van de bloemen, de aanwezigen bij de uitvaart en wat dacht je van de kist? Die kun je na de begrafenis of crematie anders nooit meer zien. En op de foto zie je wel een hele bijzondere kist. Stel je voor dat je hier geen foto's van hebt? Genoeg