Een afscheidsdienst in de woonkamer. Dat gebeurt niet zo vaak. En dit was ook nog eens mijn kennismaking met #afscheidsfotografie (als fotograaf). Lees maar verder hoe dat ging.
De oma van mijn vriend was overleden. In december 2014. Ze was 100 jaar geworden (en rookte wel 85 jaar van haar leven!).
Een andere kleinzoon vroeg die ochtend aan mij of ik toevallig wat foto’s met zijn Canon wilde maken. Ja hoor, dat doe ik voor jullie! Het is jullie oma. Jullie moeten afscheid nemen. Ik neem deze taak graag op mij.
Ik wist nog niet zo goed wat er belangrijk is in zo’n reportage maar ik ging wel meteen nadenken. Bijvoorbeeld toen we uit huis vertrokken dacht ik; dan wil ik wel als eerste bij de begraafplaats aankomen. Dus ik regelde een plekje in een volgauto en dat ik als eerste uitstapte om het vervolg vast te leggen. Het regende ook nog eens.
Al met al een intieme gebeurtenis met de nodige uitdagingen. En voor mij prettig dat ik wat te doen had. Ik voelde me er best op mjjn gemak bij eigenlijk. Ik heb daarna 8 fotoboeken gemaakt van deze dag.
Toen ik dacht; hee dit is misschien wel wat voor mij om hier mijn werk van te maken zag ik dat er een opleiding voor bestond. Toen mijn eerste baby bijna 1 jaar was ben ik de opleiding bij @boukje_canaan gestart en sindsdien heb ik al tientallen uitvaarten mogen vastleggen. Iedere keer weer uniek, intiem, persoonlijk en liefdevol. En ik ben altijd zo dankbaar. En de families ook.
Meer foto’s van onder andere deze reportage zie je op mijn Foto-pagina.