Sinds ik voor dit vak gekozen heb, denk ik vaker na over mijn leven. Ik zie nu steeds vaker dat het leven echt ineens over kan zijn. Confronterend wel. Maar ook fascinerend om daar iets mee te doen. Hoe zorg ik dat ik mijn leven zo inricht dat ik er alles uithaal? “Nu het nog kan”?
Spijt op het sterfbed
Wat zou ik willen dat mijn nabestaanden zeggen over mij en mijn leven op mijn eigen uitvaart? Heb jij daar al eens over nagedacht? Interessante vraag toch. Het blijkt ook dat als mensen op hun sterfbed liggen, ze dan (pas) gaan nadenken over wat ze nog hadden willen doen in hun leven en waar ze eventueel spijt van hebben. Het is zonde als je er dan pas achterkomt dat je bijvoorbeeld teveel tijd hebt besteed aan werk, terwijl je meer tijd met je familie had willen doorbrengen.
Wie komt er op mijn uitvaart?
Waar ik ook benieuwd naar ben, is wie er op mijn uitvaart zullen komen. Welke mensen heb ik om mij heen verzameld die mij liefhebben? Wat ik eigenlijk jammer vind is dat je zelf niet bij je eigen uitvaart aanwezig kunt zijn. Er worden mooie dingen over je gezegd (over de doden niets meer dan goeds) en iedereen is aanwezig. Ik zou graag (mocht ik weten wanneer ik ongeveer dood ga) een afscheid willen organiseren waar ik zelf nog bij ben. Hoe fantastisch is dat? Uiteraard worden er dan ook foto’s gemaakt en misschien wel een film. Ik zou er een mooi album van maken en de speeches verzamelen en die er ook in doen.
Het gaat om de liefde
En tot die tijd, tot die tijd doe ik wat ik het liefste doe. Ik breng veel tijd door met mijn gezin, met mijn familie en met mijn vrienden. Ik doe werk wat ik graag doe. Mijn werk als uitvaartfotograaf voelt niet eens als werk. Ik mag dichtbij komen als men kwetsbaar is. Als ze verdrietig zijn. Soms zelfs opgelucht. Hoe dan ook, ze zijn iemand verloren die ze liefhadden. En ik mag dat vastleggen. Die liefde. Die verbinding. Dat is uniek en bijzonder.
Hoi Fenneke,
Ja nadenken over de dood en het bespreekbaar maken doe ik ook meer en meer, sinds ik dit werk doe. Het is een prachtig gegeven en hopelijk maakt het je leven nu alleen maar rijker. Ik kan daardoor ook veel rationeler reageren wanneer iets vervelends gebeurd; zoals toen laatst mijn auto gestolen was. Tja, vervelend, maar niet meer dan dat! Het is “spul”, ik had er geen emotionele band mee. Het is geen verlies waar ik om moet rouwen. Dus stap ik er vrij eenvoudig overheen nu. Heerlijk relativerend.
Heel mooi verhaal! En zeker jouw gevoel over die kwetsbare momenten … mooi hoor. gr. Sandra
Hoi Fenneke,
Dank je wel voor jouw verhaal. Ik herken het. Sinds ik Afscheidsfotograaf ben, ben ik ook veel meer aan het nadenken over het leven en als ik er niet meer ben. Terwijl sommige het nog een taboe vinden om er over te praten, vind ik het ‘prettig’. Ik hoor graag wat mijn echtgenoot wenst en dat hij weet wat ik wens. Dit geeft een stukje rust. Want als je voor de keuzes staat dan heb je geen onzekerheden.
En hij weet dat ik zeker een fotograaf wens. Want er zullen veel mooie momenten zijn.